«Aldri hadde vi tenkt slike tankar eller sett slike syner nokon av oss unge før; aldri hadde vi drøymt um at det fanst eit liv, so rikt, so fagert; aldri hadde vi visst at Gud var so herleg og god — og kunne faa oss menneskje òg so store og gode!»
«Aldri hadde vi tenkt slike tankar eller sett slike syner nokon av oss unge før; aldri hadde vi drøymt om at det fanst eit liv, so rikt, so fagert; aldri hadde vi visst at Gud var so herleg og god — og kunne få oss menneskje òg so store og gode!»
«Aldri hadde vi tenkt slike tankar eller sett slike syner nokon av oss unge før; aldri hadde vi drøymt om at det fanst eit liv, so rikt, so fagert; aldri hadde vi visst at Gud var so herleg og god — og kunne få oss menneskje òg so store og gode!»
«Paa folkehøgskulen fekk eg att mine eigne barneaugo aa sjaa med. Og daa gaadde eg kor lite det var verdt alt dette framande eg hadde plugga i meg daa eg var liten. Mi sjæl hadde ikkje havt nokon vokster taa det, men heller krukna ihop, tykte eg. Paa folkehøgskulen fann eg att far og mor og heimegarden og noko taa meg sjølv og taa Gud.»
«Det eg skal kalla vakkert, det maa vera gule aakrar med bygg og erter og rug, og vollar med fint tjukt gras, og lider med skog. Det er vakkert aat meg, for der kan det bu folk»
Tillagt far til Austlid Kjelde:Salt fraa folkehøgskulen (bok)
År:1926 Kontekst: Andreas Austlid fortel frå ein samtale med faren der dei var usamde om kva som var vakkert. Han såg venleik i den ville naturen, faren såg det i den dyrka jorda. Med åra tok Austlid til seg faren sitt syn.
«Det eg skal kalla vakkert, det må vera gule åkrar med bygg og erter og rug, og vollar med fint tjukt gras, og lier med skog. Det er vakkert åt meg, for der kan det bu folk.»
Gard i Ulheim på Dovre.
«Det eg skal kalla vakkert, det må vera gule åkrar med bygg og erter og rug, og vollar med fint tjukt gras, og lier med skog. Det er vakkert åt meg, for der kan det bu folk.» (Tillagt far til Austlid)
